متن ادبی و دلنوشته ولادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)

 

      

                         عباس، تنها نامی است که برازنده توست.
                 چگونه از تو بگویم، وقتی آنقدر بلندمرتبه ای که حتی
                          پرنده وهم هم به اوج تو نمی رسد؟!

                      تو بر بلندترین قله های عشق نشسته ای.
                 چگونه از تو دم برآورد نفسی که در سینه حبس است؟!

موضوعات مرتبط: متن ادبی و دلنوشته دررثاء حضرت ابوالفضل العباس (ع)، ویژه نامه سالروز ولادت حضرت ابوالفضل(ع)

تنها نام برازنده

عباس، تنها نامی است که برازنده توست.
چگونه از تو بگویم، وقتی آنقدر بلندمرتبه ای که حتی
پرنده وهم هم به اوج تو نمی رسد؟!

تو بر بلندترین قله های عشق نشسته ای.
چگونه از تو دم برآورد نفسی که در سینه حبس است؟!

تو فرزند خورشیدی؛ چگونه دم برآورد پرنده ای که
بال های ناتوانش حتی به کنده شدن از زمین او را همراهی نمی کنند؟!

تو عباس هستی. عشق، تنها شرح لحظه ای
از زمانی است که تو بر آن حکمرانی می کنی.

عباس تنها نامی است که برازنده تو است
و برادر، تنها نسبتی است که می تواند تو
را به حسین، عشق آسمان ها برساند؛

هر چند تا آخرین لحظه که سر بر زانویش گذاشتی، حتی
یک بار نام او را جز به «سیدی» و «مولای» بر لب نیاوردی.
تو خود را جان نثار حسین می دانستی؛ آنچنان که بودی.

تو خود را مأموم او می دانستی؛ آنچنان که او امام تو بود.
برادرت، سرور تو بود و مقتدای تو؛ هر چند تو
او را جز در آخرین لحظه، برادر خطاب نکردی؛

به جز همان لحظه ای که فاطمه را کنار خویش دیدی،
جز آن دقیقه ای که زهرا، مادر حسین، تو را فرزند خطاب کرد... .

و حالا که ام البنین تو را دور سر حسین می گرداند، تو
پی برده ای به اینکه نباید او را برادر صدا بزنی.

عباس، تنها نامی است که برازنده توست... .

-------------------------------------------------------------------------------

دست های آسمانی

دست هایش، نیامده بی تابی می کنند.
از حجاب قنداقه سپیدش، راه به بیرون می گشایند
و کودکانه در پی دستان دیگری می گردند.

آن دستان رشید، به سوی دروازه امیدش هروله می کن
د و پیش از نوازش پدرانه، حلقه دیدگانش به حضور ناخواسته،
اشک های اندوه، دق الباب می شود.

این دست ها، برای علی علیه السلام ، چه
می گویند که این چنین عاشقانه نگاهشان می کند؟

این چشمان سیاه شب شکن، این نگاه دلربا، غزل
سرایی چه مصیبتی را می کند که مولا، محو تماشا شده و
در محفل اُنسش مرثیه خوان غربت خویش است؟

به چه فکر می کند؟به سرهایی که بر فراز نیزه ها خواهند رفت؟
به دستانی که فدیه شمشیرها خواهند شد؟
به سینه های سوخته، به جان های تشنه؟ به چه فکر می کند؟!

اندوهگین مباش ام البنین!
کودک تو سالم است و لبخندهای بهشتی اش، بشارت سلامت اوست.

پیشانی بلندش، اقبال نیکوی او را نشان می دهد.
او ماه تمام است؛ ماه شب چهارده، قمر بنی هاشم.

مولود آب و آینه، آشنای سیب سرخ بهشتی، دانای
راز آب ها، بلد راه عاشقی، نام دار ایثار و استقامت
و جانبازی و صبر و شکیبایی؛ این همه، فرزند توست، ام البنین!

می دانم که قصیده عاشقانه عباس را تو نیز خواهی
خواند و صبورتر از همه مادران شهید، به ایثار او خواهی بالید
و کنیزی مادر حسین علیه السلام را افتخار خود خواهی دانست.

می دانم که شیرزنی، ام البنین!
میلاد کودکت مبارک!

------------------------------------------------------------

ایستاده ای بر بلندای قله نجابت.
بر تارک قله های وفا و آب های جهان، سرخوشانه نام تو
را زمزمه می کنند و چشمه های صداقت، بی شکیب و ناآرام از
کوهسار وجود تو می جوشند و رودها، موج زنان، داغ تو را بر سینه می زنند.

عباس! کیست آن که تو را بخواند و از یاری دستان
بریده ات بی نصیب بماند؟ کیست آن که اندوه جاودانه تو را
بفهمد و از غم مشک های پاره پاره ات، طاقت از کف ندهد؟

کیست که بلندای قامتت را دیده باشد و آسمان را به
چشم حقارت ندیده باشد؟! تو ساقی جان های تشنه
تو طراوت باغستان های مهر و وفایی.

تو روح و ریحان فاطمه زهرایی؛
نه فقط میوه دل ام البنین. تنهاترین سقایی که خیل انس و
ملک ازچشمه سار نگاهت می نوشند و اندوه از دل می زدایند.

حالا بگذار لب های مظلوم ترین مرد، بر دست های تو بوسه زند.
«یا کاشِفَ الْکَرْبِ عِنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ اِکْشِفْ کَرْبی بِحَقِّ مَوْلاکَ الْحُسَیْن».